..[ حرف هآی یک دآنشجو معلّم ]..

انسان نميتواند طولاني مدت با احساس پوچي سركند ، اگر به سوي چيزي رشد نكند ؛ كاملا راكد و منفعل نمي ماند ، بلكه استعداد هاي فروخورده اش به ناخوشي ، نااميدي و در نهايت فعاليت هاي ويرانگر تبديل ميشود . احساس پوچي يا خلاء معمولا ازافراد نااميد سرچشمه ميگيرد . كه از انجام هركار موثر در زندگي خود يا دنيايي كه در آن زندگي مي كنند ، ناتوانند . خلاء دروني حاصل انباشتگي دراز مدت اين عقيده ي خاص فرد درباره ي خود است كه قادر نيست به عنوان يك موجود هستي مند زندگي خود را اداره كند . يا نگرش ديگران را نسبت به خود تغيير دهد . يا تاثير مفيدي بر دنياي اطرافش بگذارد. يا به خواسته هاي خود جامعه عمل بپوشاند . در نتيجه گرفتار همان حس پوچي و نااميدي ميشود كه بسياري از مردم روزگار ما دچار شده اند . و از انجايي كه خواست و احساس اش تغيير مهمي را ايجاد نميكند ؛ خيلي زود خواستن و احساس كردن را كنار مي گذارد . از سوي ديگر بي احساسي و فقدان عاطفه دفاع هايي هستند در برابر اضطراب !!! وقتي كه كسي مدام خود را با خطري مواجه ميبيند كه قادر نيست بر آن غلبه كند ، آخرين دفاعش اين است كه حتي از حس كردن آن خطرات و سختي هاي پيش رو هم پرهيز كند  و راحت تر بگويم جا بزند . ما انسان ها نااميد اگر نبوديم ، زندگي شادتري داشتيم . معجزه هاي بيشتري را جذب ميكرديم . كه همين موضوع  را خودم بارها به چشم خود ديده ام و صرفا يك شغار نيست . مااگر ناميد نبوديم ، قدم هاي بهتري را برميداشتيم و حالمان بهتر ميشد . ما انسان ها گويا عادت كرده ايم كه خيلي زود از همه چيز نااميد شويم و هيچ تلاشي براي خواسته هاي خود انجام ندهيم . شايد چون اميدوار بودن انرژي و زحمت بيشتري را ميطلبد ، چون برداشتن مانع ها و باز كردن مسير س ..[ حرف هآی یک دآنشجو معلّم ].....